Σχετικά με εμάς
Το Σπίτι, για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση, είναι μια αυτο-οργανωμένη φεμινιστική συλλογικότητα από τα κάτω.
Αυτό το διάστημα η συλλογικότητά μας πραγματοποιεί εβδομαδιαίες κλειστές συνελεύσεις στο χώρο του TRISE (Κολοκοτρώνη 31, Μοναστηράκι).
Ως Σπίτι, στις συνελεύσεις μας λειτουργούμε οριζόντια, δηλαδή επιδιώκουμε να ακούγονται όλες οι φωνές και να έχει κάποιο τη δυνατότητα να συνδιαμορφώνει μαζί μας από την πρώτη του συνάντηση με την ομάδα. Τέλος, χτίζουμε αλληλέγγυες και συμπεριληπτικές σχέσεις, ενώ δεν επιτρέπουμε καμία ρατσιστική, σεξιστική, τρανσο/ομο/αναπηρο/χονδρο φοβική συμπεριφορά.
Οι θεματικές των ανοιχτών συνελεύσεων περιλαμβάνουν την πατριαρχία, την έμφυλη βία, θέματα επικαιρότητας που νιώθουμε την ανάγκη να συζητήσουμε, τις επερχόμενες εκδηλώσεις μας και όποια άλλη ιδέα/θέμα επιθυμεί το κάθε υποκείμενο που συμμετέχει στη συνέλευση να συζητήσουμε. Οι θεματικές των κλειστών συνελεύσεων περιλαμβάνουν προσωπικά μοιράσματα από άτομα της συλλογικότητας και θέματα αυτοπροσδιορισμού.
Η ομάδα μας δημιουργήθηκε προς το τέλος του 2015 στην Αθήνα αναζητώντας και διεκδικώντας τη δημιουργία οριζόντιων, αλληλέγγυων, και συμπεριληπτικών σχέσεων. Είμαστε όντα μη-κανονικά, δυσνόητα για αυτό τον κόσμο, θηλυκότητες, ανώμαλες, ξένες, στρεβλά, υστερικά, γυναίκες, καριόλες, τσουλιά, αλληλέγγυα, δυσλεκτικά, ανάπηρα, Ρομά και μπαλαμά, σουρτούκες μάγισσες που καταστρώνουν σχέδια για την ρήξη του υπάρχοντος και την απελευθέρωση τους. Το πλαίσιο σκέψης και δράσης μας έχει ως στόχο την αποπατριαρχικοποίηση των ζωών μας μέσα από την αλληλεγγύη, την αντίσταση και την αυτοοργάνωση.
I.
Το σπίτι είναι για μας κάτι το επανοικειοποιημένο. Δεν είναι αυτό που επιβάλλει η πατριαρχία ως επιστεγασμένη εξουσία, μία αποστειρωμένη φυλακή 4 τοίχων, η αγία ελληνική οικογένεια. Σε όλα αυτά ενυπάρχουν καταπίεση, εξαναγκασμός, τραύμα, υπακοή, εγκλεισμός. Η ύπαρξη ενός φεμ σπιτιού, που απειλεί την πατριαρχία μετωπικά, της στερεί τη δυνατότητα να εξουσιάζει τα σώματα μας και μας φέρνει κοντά, γιατί αυτό που έχουμε είναι η μία το άλλο. Είναι ένας φεμινισμός όπου προτάσσεται η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση και η ενδυνάμωση, ως προϋποθέσεις και εργαλεία.
Το σπίτι είναι ένας ανεμοστρόβιλος που μας παρασέρνει και μας αποδέχεται όλα, ανθρώπινα όντα και μη, και η υπόσταση του δε βασίζεται στο στερεοτυπικό ρόλο θηλυκότητας-φροντιστή. Βλέπουμε σε αυτή τη λέξη την αλληλένδετη σχέση μαχητικότητας και φροντιστικότητας που θέλουμε να έχει ο αγώνας μας. Η φροντιστικότητα είναι για μας μαχητικότητα και η μαχητικότητα μία μορφή φροντίδας. Η κουηρφεμινιστική αλληλεγγύη είναι αυτό που στερούμασταν ανέκαθεν, αποτελεί την αγκαλιά που μαζί με λύσσα και οργή μπορούν να βάλουν φωτιά στην καταπίεση.
Σαν βασική προϋπόθεση στο να γίνει η φροντιστικότητα κεκτημένο, βλέπουμε τη διαρκή ζύμωση: ενδοπροσωπική, διαπροσωπική, συλλογική, μία επανοικειότητα με την ίδια την έννοια της φροντίδας -που είναι δύσκολη υπόθεση καθώς απαιτεί τη δημιουργία ρωγμών μέσα μας. Παλεύουμε για να μπορούμε να πούμε πως βιώνουμε συλλογικές και συντροφικές στιγμές με έντονη φροντιστικότητα, όπου είμαστε περήφανα και ενωμένα ενάντια στις πολλαπλές καταπιέσεις. Εκεί όπου γνωστά-άγνωστα διασταυρώνουμε τους αγώνες μας πολύμορφα, για να σπάσει το στίγμα. Αγώνες όπου το καθένα θα μπορεί να εκφράσει το βίωμα του με τους δικούς του όρους και που το συλλογικό βίωμα μετατρέπεται σε ανάχωμα.
Ξαποστέλνουμε τα φαντάσματα της κανονικότητας και ανασυνθέτουμε τον κορμό μας. Ξεδιπλωνόμαστε και αγκαλιάζουμε τα εαυτά μας όπως είναι, τη νευροδιαφορετικότητά* μας όπως αυτή αναδύεται σε ένα τυπικό σύστημα. Νιώθουμε αγάπη, στοργή, θυμόμαστε ότι η ελευθερία είναι κάτι υπαρκτό, ότι δεν είμαστε μόνα. Πως έχουμε ανάγκες και ότι όσα αισθανόμαστε είναι έγκυρα.
II.
Εδώ και 8 χρόνια περίπου, συναντιόμαστε με κρατούμενα στα Αστυνομικά Κέντρα Κράτησης Αλλοδαπών, ξεκινώντας από τα Κρατητήρια Μεταναστριών στο Ελληνικό (που έκλεισαν μετά από κινητοποιήσεις στις αρχές του 2016) συνεχίζοντας στα κρατητήρια αλλοδαπών Αττικής στην Πέτρου Ράλλη, και καταλήγοντας -από τον Αύγουστο του 2020- στο ΠΡΟΚΕΚΑ Αμυγδαλέζας (Προαναχωριασιακό Κέντρο Κράτησης), έπειτα από ενυπόγραφη καταγγελία κρατούμενης για σεξουαλικές επιθέσεις γυναικών από αστυνομικούς και απόπειρα βιασμού που υπέστη η ίδια από ένστολο.
Μέσα σε αυτές τις φυλακές συναντάμε άτομα για τα οποία κάποιος άλλος έχει αποφασίσει και ορίσει πως οι μόνες ταυτότητες που έχουν είναι αυτή του ατόμου χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα και αυτή του φύλου τους, χωρίζοντας τα σε γυναίκες και άνδρες κρατούμενους και πτέρυγες αντίστοιχα. Τα κρατούμενα όμως δεν είναι (μόνο) αυτές οι ταυτότητες, αλλά πολλά ακόμη. Τα χαρτιά και το δίπολο δεν είναι η μόνη καταπίεσή τους. Θεωρούμε ανάγκη να δοθεί ορατότητα και υποκειμενοποίηση όλων αυτών που για το κράτος θεωρούνται “ζωές ανάξιες να βιωθούν” και “περισσεύουν”. Τα κίνητρά μας δεν είναι σε καμία περίπτωση φιλανθρωπικά, αλλά το γκρέμισμα των πλαστών συνόρων από όπου προερχόμαστε, εντός και εκτός των κελιών. Καταγράφουμε ιστορίες, δημοσιοποιούμε αιτήματα και καταγγελίες όσων μας το ζητήσουν, ερχόμαστε κοντά.
III.
Στα γρανάζια της εξουσίας, τον κοινωνικό εκφασισμό και τις εκφράσεις της πατριαρχίας, λοιπόν, απαντάμε με συσπείρωση δυνάμεων και αντίσταση.
Εκτιμώντας την αυτομόρφωση επιδιώκουμε να διοργανώνουμε διαθεματικές εκδηλώσεις με στόχους το άνοιγμα συζητήσεων, την καλλιέργεια συλλογικής συνείδησης, το χτίσιμο συντροφικών σχέσεων, τη γνωστοποίηση φεμινιστικών εργαλείων. Για το σπίτι, τη δουλειά, το δρόμο, την εκπαίδευση, τις σχέσεις μας, τα εαυτά μας, ώστε να τα αξιοποιούμε και εξασκούμε σε πραγματικό χρόνο.
Με την ίδια λογική πραγματοποιούμε βιωματικά εργαστήρια που επικεντρώνονται στην ενδυνάμωση των εαυτών μας. Δημιουργούμε συλλογικές διαδικασίες αντιμετώπισης των παραβιαστών, κακοποιητών, με βάση τις επιθυμίες των επιζώντων, αλλά και safe spaces για όλα μας.
Οργανώνουμε μέρες από εμάς για εμάς, όπου ξεφαντώνουμε και αναπνέουμε, περνάμε καλά και αντιστεκόμαστε στην εμπορευματοποίηση του φεμινισμού με το χτίσιμο μιας δικής μας αντικουλτούρας.
Προσεγγίζουμε την πατριαρχία στη ρίζα της, που είναι η αρχέγονη βία στα σώματα μας, πριν από την εμφάνιση κράτους και κεφαλαίου, διαφορετικά δε γίνεται να υπάρξει πραγματική απελευθέρωση. Γι’ αυτό το λόγο επαναδιατυπώθηκε και το γνωστό σύνθημα από τις κοινοτικές φεμινίστριες της Λατινικής Αμερικής σε:
“ΟΣΟ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ, ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ”.
Δίνουμε αξία στη μάθηση και την ενημέρωση από άλλα κινήματα (τρέχοντα και ιστορικά).
Με την αντιεξουσιαστική, αντισπισιστική και ταξική πάλη στους αγώνες μας, βάζουμε μπροστά την έννοια και τα εργαλεία της αυτοοργάνωσης. Βγαίνουμε στο δρόμο, εκτονώνουμε τη λύσσα μας στρέφοντας τα βέλη προς τους καταπιεστές και περιφρουρούμε τα διπλανά μας. Προτάσσουμε την ανάγκη μας να παρεμβαίνουμε και να ακουγόμαστε στις πλατείες και στις γειτονιές μας.
Κανένα μόνο ενάντια στην έμφυλη βία, όλα αγκαλιά μέχρι να πέσει η πατριαρχία!
Η αλληλεγγύη και η αυτο-οργάνωση είναι τα όπλα μας!
Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά!
Φεμινιστική Συλλογικότητα από τα Κάτω: το Σπίτι, για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση
