Πέτρου Ράλλη | Ιστορία Κρατούμενης | Νοέμβριος 2018
Μέρος της μπροσούρας “Η φωνή που πνίγεται”
Είμαι ευτυχισμένη γιατί είμαι ξανά κοντά στο γιό μου. Δούλεψα και φέτος το Καλοκαίρι, σκληρά, 14 με 15 ώρες… Ακόμη δεν τελείωσα την ιστορία με τα χαρτιά μου… Μου αρνήθηκαν το άσυλο κι έκανα πράξη αναίρεσης, για την οποία η απόφαση θα βγει το Φεβρουάριο του 2019. Ανησυχώ πάρα πολύ…
Για το θέμα της Πέτρου Ράλλη δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω… 40 μέρες, σκέτος εφιάλτης! Χαίρομαι για κάποια κορίτσια, που κράτησα επαφή, όπως η Σ, η Ζ, η Α, η Κ, και όλες είναι, πλέον, καλά, και μακριά απ’ τα κελιά! ! !
Για τη συμπεριφορά των αστυνομικών απέναντί μας, τι να πω; Ήταν και χαλαρά ήταν και πολύ σκληρά όσα ζήσαμε. Πρώτα και κύρια δεν είχαμε νερό. Υπήρχε μια βρύση στο διάδρομο που την έκλεισαν και πίναμε νερό από τις τουαλέτες. Το νερό που πίναμε μύριζε από τους σωλήνες. Τα φαγητά ήταν πνιγμένα στο λάδι και τα ίδια, μέρα παρά μέρα. Το άσχημο ήταν που τα ακουμπούσαμε αναγκαστικά στο πάτωμα γιατί δεν μας επέτρεπαν ούτε μια χαρτόκουτα από χυμούς να χρησιμοποιήσουμε για τραπεζάκι. Εγώ έκανα εμετό 40 μέρες, γιατί δε μπορούσα να φάω λαδερά. Έχω πρόβλημα με το στομάχι μου. Δε μου άλλαξαν το μενού. Τα κορίτσια μου άφηναν κάποιο σάντουιτς, που και που, για να φάω κάτι…
Κοιμόμασταν χωρίς μαξιλάρια. Τα στρώματα βρώμικα γεμάτα κοριούς, πάνω σε πλάκες από μπετόν, 50 εκ ύψος και 2μ μήκος, σαν τάφος… Αυτά ήταν τα κρεβάτια μας και δεν υπήρχαν πουθενά ντουλαπάκια, για να βάλεις κάτι μέσα. Και δεν υπήρχε τίποτα από τα απαραίτητα πράγματα προσωπικής υγιεινής.
Θυμάμαι μια φορά η Σ ήταν πολύ άσχημα, πονούσε και η αστυνομικίνα απλώς την κοίταζε. Εγώ φώναζα: “Τι περιμένετε; Φωνάξτε το γιατρό”. Κι εκείνη μου λεγε: “Μήπως μπλοφάρει, μήπως δεν είναι αλήθεια. Ας περιμένουμε…”
Άλλη μέρα, η Ζ. ήταν πάρα πολύ άσχημα, πονούσε, είχε πυρετό κι είχε πρηστεί, έπασχε από τα νεφρά και έπαιρνε φάρμακα για χρόνια, στη μακρινή πατρίδα της, τα οποία της είχαν κατάσχει και μόνο ντεπόν της έδιναν κι αυτό μετά από παρακάλια… Οι αστυνομικίνες/οι δεν μας πίστευαν ότι κι αν τους λέγαμε…
Τότε ήταν, που σας τηλεφώνησα κι εσείς πήρατε την αστυνομία και η αδιαφορία τους, απότομα, σταμάτησε, κι αμέσως τη μετέφεραν στο ιατρείο των κρατητηρίων κι από κει σε νοσοκομείο. Άλλη μια φορά, μια γυναίκα φώναζε να την πάνε στο γιατρό και δεν την άκουγαν, ήταν πολύ άρρωστη. Λιποθύμησε κι αν δεν τη βοηθούσε μια συγκρατούμενη της, η κοπέλα θα πέθαινε, γύρισε η γλώσσα της ανάποδα, προς τα μέσα κι η συγκρατούμενη πρόλαβε και κατάφερε να την τραβήξει έξω… Κρίση επιληψίας, χωρίς φάρμακα…
Όταν εκφράζαμε παράπονα η απάντησή τους ήταν: Να πάτε στην πατρίδα σας…
Πολλές φορές έπρεπε να παρακαλάμε για ζεστό νερό να πλυθούμε, στο κρύο του χειμώνα… Τσάι δεν είχαμε ούτε καφέ, τι να πω; Ένα φακελάκι τσάι, που κάποια είχε, το μοιραζόμασταν έως 5 και 6 φορές. Δεν είδα ούτε ένα ποτήρι γάλα, κάτι γλυκό, ένα αυγό, ένα κρουασάν, κάτι, ποτέ… Ένα φρούτο δεν είδαμε…
Εγώ, από το νησί όπου ζούσα για πάρα πολλά χρόνια, στην Αθήνα δεν είχα φίλους να έρχονται να μου φέρνουν χαρτί υγείας, καφέδες κλπ. Ένα όνομα μπορούσαμε να δώσουμε, μόνο για μια επίσκεψη το μήνα. Κι όταν εύρισκα κάποιον δε μπορούσε να έρθει γιατί είχα δηλώσει άλλο όνομα.
Ο χώρος ήταν πολύ βρώμικος. Πάντα δυο τρεις γυναίκες σηκωνόμασταν και τον καθαρίζαμε, όπως και τις τουαλέτες. Πολλές κατσαρίδες και κουνούπια εκεί. Τουαλέτες χωρίς λεκάνη, κάτω, με μια τρύπα στη μέση… Δε ξέρω πώς τις λέτε αυτές… Προσπαθούσαμε να σηκώσουμε και τις υπόλοιπες. Κάποιες γυναίκες δε σηκώνονταν ούτε το κελί τους να καθαρίσουν..
Τις 40 μέρες, που έζησα εκεί, τρεις φορές μπήκανε οι αστυνόμοι και κάνανε φύλλο και φτερό τα κελιά μας, κι αυτό μετά τα μεσάνυχτα, όταν κοιμόμασταν… Ψάχνανε για ναρκωτικά, για κινητά τηλέφωνα κλπ, γιατί δυστυχώς κι αυτά υπάρχουν. Όπως παντού, το καλό και το κακό συνυπάρχουν… Μέσα σε μια πλαστική σακούλα διάφορα κατέβαιναν προς πώληση ή ανταλλαγή, από τα παράθυρα των κελιών κάποιων εθισμένων γυναικών, προς τα κελιά κάποιων ανδρών, στον κάτω όροφο, και αντίστροφα.
Εκεί μέσα υπάρχουν καλές κοπέλες με θλιβερές ιστορίες… Θυμάμαι μια που τη χώρισαν στο αεροδρόμιο από το παιδί της και η γυναίκα έκλαιγε ασταμάτητα και ζητούσε να κάνει ένα τηλέφωνο να ακούσει το παιδί της και δεν την άφηναν, μετά τις 10 το βράδυ..
Η προσφορά που κάνετε στις κρατούμενες είναι πραγματικά πάρα πολύ σημαντική πράξη. Κάποια/ος που σε σκέφτεται, κάποια/ος που βλέπεις, από κοντά, είναι πολύ μεγάλη ελπίδα!! Μέσα εκεί κατάλαβα τι πραγματικά σημαίνει ελευθερία και πόσο σημαντικό ζήτημα είναι αυτό.
Για να είμαι ειλικρινής, ακόμη και σήμερα, τόσον καιρό μετά, κάθε σκέψη για την Πέτρου Ράλλη μου φέρνει δυσάρεστη διάθεση.
Στον πόνο δεν υπάρχει το χρώμα του ανθρώπου, από πού είναι και τι είναι. Όλοι είμαστε ίδιοι. Εκεί μέσα στηρίζαμε η μια την άλλη, με μια αγκαλιά, ένα χάδι, κι ας μη μιλούσαμε την ίδια γλώσσα. Αλλά και στις χαρές ήμασταν μαζί. Όποτε μια κοπέλα έβγαινε ελεύθερη, μαζευόμασταν και με δυνατά χειροκροτήματα και κραυγές χαράς την αποχαιρετούσαμε… Πολλές φορές και με δάκρυα χαράς και ταυτόχρονα λύπης.
Κάποιες φορές, όσο δύσκολο κι αν ήταν, μαζευόμασταν σε ένα κελί για να γιορτάσουμε τα γενέθλια κάποιας ή την απελευθέρωσή της, με τραγούδια και χορό! Σηκώναμε και τις γυναίκες που ήταν συνέχεια ξαπλωμένες στο κρεββάτι, για να είναι κι εκείνες μαζί μας.
Για λίγο, έστω, ξεφεύγαμε από την κατάσταση του κρατητηρίου. Ακόμη θυμάμαι τα κορίτσια από διάφορες χώρες, που η καθεμιά από μας χόρευε το δικό της χορό.
Είχαμε μια κούτα χαρτονένια, που τη χρησιμοποιούσε σαν τύμπανο, για να βρούμε το ρυθμό. Τα τραγούδια μας και το χορό μας τα άκουγαν και τα αγόρια από κάτω και μας χειροκροτούσαν δυνατά, για να συνεχίσουμε…
Δυστυχώς, η αστυνομία μας άφηνε για πολύ λίγο να χαρούμε, έρχονταν πάντα και μας σταματούσαν.
Θυμάμαι επίσης ότι μια κοπέλα από Φιλιππίνες έφτιαχνε κοτσιδάκια. Πηγαίναμε με τον καφέ και μας έπλεκε τα μαλλιά μας και ήμασταν ωραίες. Σε όλες το έκανε, σε όποια της το ζητούσε..
Είχαμε πρόβλημα με την αποτρίχωση, χωρίς ξυραφάκια και τσιμπιδάκια, ειδικά όταν έκανε ζέστη, άσχημο πράγμα. Αλλά και γι αυτό βρήκαμε λύση… Μια από μας ήξερε να βγάζει τις τρίχες με πλαστικό γάντι μιας χρήσης. Κλείναμε ραντεβού, σήμερα εγώ, αύριο εσύ κλπ. και η Ζ . από το Ιράν, που συνηθίζαμε να αποκαλούμε γιατρό μας, μας αποτρίχωνε. Πονάει πολύ αυτό αλλά το κάναμε.
Μια άλλη κοπέλα ήξερε με μια κλωστή να μας φτιάχνει τα φρύδια.
Ξέχασα, επίσης να πω ότι υπάρχει ένας μεγάλος διάδρομος, που πολλές γυναίκες πηγαίναμε καθημερινά για περπάτημα και τρέξιμο. 40 ́ λεπτά. Μια ώρα.
Μια κοπέλα ήταν γυμνάστρια αερόμπικ και μας έκανε μάθημα και κάποιες την ακολουθούσαν. Ένα κελί είχαμε αποφασίσει να το χρησιμοποιούμε σα Γυμναστήριο.
Έτσι καταφέρναμε να ικανοποιούμε κάποιες ανάγκες μας.
Κοιτούσα, από μέσα, το δρόμο… Αυτοκίνητα κι ανθρώπους να περνούν. Και κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να είσαι εκεί. Ελεύθερος. Σκέφτομαι, ότι αν ο καθένας από μας είχε ζήσει, για λίγο σε κρατητήριο, με στέρηση ελευθερίας, θα γινόμασταν καλύτεροι άνθρωποι, θα δίναμε μεγαλύτερη αξία στα μικρά γεγονότα. Θα ερχόμασταν πιο κοντά στους ανθρώπους. Θα βλέπαμε πόσο μοιάζουμε και ότι το χρώμα στο δέρμα δεν μας κάνει διαφορετικούς…
