“Τι πρόστυχο ζώο ο άνθρωπος, να μην πιστεύη εις όσα βλέπη, παρά εις όσα του λέγουν.” έγραψε η Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, η πρώτη ελληνίδα πεζογράφος που γεννήθηκε 8 Μαρτίου του 1867. Μία γυναίκα που αξίζει να γιορτάζουμε αυτή τη μέρα, αφού είναι δόκιμο να γιορτάζουμε γεννήσεις – ίσως και θανάτους -, ημέρες απελευθέρωσης, επαναστατικές ημέρες. Από την άλλη δεν είναι δόκιμο να γιορτάζουμε τις γυναίκες. Τα κατορθώματα στα αυτονόητα δικαιώματά τους, τις αιματηρές νίκες τους, το χώρο που διεκδικούν για ισότιμη αντιμετώπιση και ίσα δικαιώματα, την ορατότητά τους στα νομικά βιβλία και την αποδόμηση των έμφυλων κοινωνικών τους ρόλων. Δεν τα γιορτάζουμε όχι γιατί δεν αξίζουν, αλλά γιατί μας ξεχωρίζουν από το σύνολο. Δημιουργούν μία υποομάδα ανθρωποειδών που παλεύουν να υπάρξουν με τους ανθρώπους-άντρες. Κανονικοποιούν τον συνεχή μόχθο και αγώνα των θηλυκοτήτων ενώ αποσιωποιούν την οργή και τον πόλεμο στον οποίο βρίσκονται και όχι την απαλλαγμένη από πατριαρχία ζωή τους. 

Αναγνωρίζοντας όμως την ιστορικότητα της ημέρας, τα πολυάριθμα λάβαρα του φεμινιστικού κινήματος, από το δικαίωμα ψήφου και τον αγώνα για νόμιμες, ασφαλείς και ελεύθερες αμβλώσεις, μέχρι την ικανοποίηση θεσμικών προταγμάτων όπως η άδεια σε γυναίκες εργαζόμενες τις ημέρες της περιόδου που ψηφίστηκε πρόσφατα στην Ισπανία – αν και εκπορεύονται μέσα από την κοινωνική εξοικείωση με τους θεσμούς και όχι από την απόδοση ουσιαστικής δικαιοσύνης -, προσεγγίζουμε την ημέρα περισσότερο συσπειρωτικά και όχι αντιπαραθετικά, με το σύνθημά μας αναλλοίωτο:

ΟΣΟ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ

ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Η 8 του Μάρτη αποτελεί για εμάς τρανό παράδειγμα ότι ο φεμινισμός μας οφείλει να ξεφύγει από τον θεσμικό, λευκό, τριτοκυματικό, ευρωπαϊκό, φιλελεύθερο και δυαδικό “φεμινισμό” που εν τέλει καταλήγει να μην είναι φεμινισμός αλλά μία νίκη για την πατριαρχία. Απορρίπτουμε την καπιταλιστική και θεσμική αφομοίωση και απολιτικοποίηση του φεμινισμού που επιβάλλει η δυτικοποίηση των κοινωνιών μας και συντασσόμαστε με όσα παλεύουν για μια αταξική, αντιεξουσιαστική, αλληλέγγυα και συμπεριληπτική κοινωνία με αφετηρία την κατάρριψη της πατριαρχίας.

Παράλληλα, οι ίδιοι οι αντιπατριαρχικοί φεμινιστικοί αγώνες στα στενά όρια του κράτους πέφτουν σε αντιφάσεις που προς το παρόν φαίνονται αξεπέραστες. Μόνο αν τις αναγνωρίσουμε ως τέτοιες θα περάσουμε από ένα ταξικά μονομερές και πολιτικά ουδέτερο φεμινιστικό κίνημα σε ένα ριζοσπαστικό, συνεχές και απαιτητικό κίνημα, καθώς υπάρχει αυτή η λεπτή κλωστή που χωρίζει τη διεκδίκηση μιας αντιπατριαρχικής λογικής με την ανδρογραμμική και ανδροκαθοδηγούμενη θέσπιση φεμινιστικών νόμων.

Στη δική μας 8 Μάρτη, λοιπόν, θέλουμε να φωνάξουμε και να μοιραστούμε όσα έχουμε μάθει από την κοινοτική φεμινίστρια Χουλιέτα Παρέδες γύρω από την αναγκαιότητα εδραίωσης/διεκδίκησης ενός κοινοτικού φεμινισμού: “Κοινοτικός φεμινισμός σημαίνει τη φύτευση των εαυτών μας με ρίζες που θα μας βοηθήσουν να θυμηθούμε πως να συνεχίσουμε να καλλιεργούμε και να υφαίνουμε τα νήματα των ριζών που μας τρέφουν και να κόβουμε τα νήματα εκείνων των ριζών που μας σκοτώνουν και μας παραβιάζουν.”

Ως Σπίτι των Γυναικών για την Ενδυνάμωση και τη Χειραφέτηση:

• Προτείνουμε την επανανοηματοδότηση των κλασικών φεμινιστικών όρων όπως εκείνες του κοινωνικού φύλου και της πατριαρχίας.
• Εντάσσουμε την αντιεξουσιαστική, αντισυστημική, αντισπισιστική και ταξική πάλη στους αγώνες μας.
• Βάζουμε μπροστά την έννοια και τα εργαλεία της αυτοοργάνωσης, τόσο για τη στήριξη των επιζώντων, όσο και για τη δημιουργία αναχωμάτων και περιφρουρήσεων για την άμεση προστασία μας από τους παραβιαστές και κακοποιητές μας.
• Δίνουμε έμφαση στην αυτομόρφωση, ώστε να αναγνωρίζουμε τα πατριαρχικά εργαλεία στο σπίτι, τη δουλειά, το δρόμο, την εκπαίδευση, την ιστορία, τις σχέσεις μας και τον εαυτό μας και να τα πολεμάμε σε πραγματικό χρόνο.
• Προτάσσουμε την ανάγκη μας να είμαστε στο δρόμο, να ενημερώνουμε, να αποκτούμε ορατότητα στις γειτονιές μας, να ανοίγουμε συζητήσεις και να χτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης.
• Δημιουργούμε συλλογικές διαδικασίες αντιμετώπισης των παραβιαστών, κακοποιητών, με βάση τις επιθυμίες της επιζώσας αδελφής μας, αλλά και ασφαλείς χώρους για όλα μας.

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ

ΚΡΑΤΟΣ ΒΙΑΣΤΩΝ

Το ελληνικό κράτος δίνει τις δικές του πατέντες παραμένοντας πάντοτε επίκαιρο στα πατριαρχικά πρότυπα με αποφυλακίσεις, συγκαλύψεις βιαστών και προφυλακίσεις όσων κατάφεραν να μιλήσουν και να καταγγείλουν. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα η υπόθεση του Δ. Λιγνάδη, ο οποίος κρίθηκε ένοχος με ποινή κάθειρξης 12 ετών κατά συγχώνευση για δύο βιασμούς ανηλίκων. Τελικά, οι όροι που του επιβλήθηκαν ομόφωνα ήταν η απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, η εμφάνιση στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του 3 φορές/μήνα και η καταβολή εγγύησης 30.000€, τα οποία έδωσε και βρίσκεται πλέον ελεύθερος.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΙΡΑΝ

Στο Ιράν η δολοφονία της Zhina Masha Amini από την αστυνομία ηθών στις 16 Σεπτεμβρίου 2022 έχει πυροδοτήσει μία γιγάντια εξέγερση στην επικράτεια του Ιρανικού κράτους. Όσο το καθεστώς δολοφονεί γυναίκες για “απρεπή” εμφάνιση και δηλητηριάζει μαζικά σχολεία κοριτσιών για να τα αποδυναμώσει από την επανάσταση, να τα εκφοβίσει, να τα αποθαρρύνει από την εκπαίδευση και εν τέλει να τα εξοντώσει, τόσο το σύνθημα “γυναίκα, ζωή και ελευθερία” φουντώνει και θεριεύει, μέχρι να τους πνίξει. Οι κρατικές υποσχέσεις περί αναπροσαρμογής των νόμων είναι άλλο ένα επικοινωνιακό παιχνίδι.

ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΟΙ, ΗΠΑ

Στις ΗΠΑ, ρεπουμπλικάνοι συζητούν για την “ανάγκη εκτελέσεων γονέων και όσων άλλων υποστηρίζουν και “διαιωνίζουν” τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και τη σεξουαλική απελευθέρωση, όπως συνέβαινε το 1776, με “δημόσιους λιθοβολισμούς”, ενώ γιορτάζουν γύρω από τις αυτοκτονίες τρανς ατόμων, χρησιμοποιώντας ως δικό τους πρόσχημα την πίστη και την “καθαρότητα”, ακόμα και αν αυτό απαιτεί γενοκτονία. Αυτή η λευκή, φασιστική ηγεμονία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κινείται ως πέπλο από πάνω μας μέχρι και σήμερα, αμβλύνοντας έτσι τις κοινωνικές αντιθέσεις έως διάσπασης.

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ARVEKAP ΓΙΑ ΟΡΜΟΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Τον Ιανουάριο του 2023, το ελληνικό κράτος κατήργησε την συνταγογράφηση του σκευάσματος ARVEKAP (ενέσεις αντιανδρογόνων) για άτομα σε ορμονοθεραπεία, τη στιγμή που το σκεύασμα παραμένει διαθέσιμο στην υπόλοιπη Ε.Ε. Η συνταγογράφηση του ισχύει πλέον μόνο για ασθενείς με καρκίνο του προστάτη και η τρίμηνη ένεση κοστίζει 190€. Ουσιαστικά στερείται πλήρως η πρόσβαση στην ασφαλή υγεία, αφού δεν υπάρχει αντίστοιχο σκεύασμα που να το αντικαθιστά (γενόσημο) κι έτσι τα άτομα που το χρειάζονται θα αναγκαστούν να χρησιμοποιήσουν άλλα σκευάσματα με διαφορετική δράση που μπορεί να είναι επικίνδυνα για την υγεία τους. Διακόπτοντας τη χρήση του ARVEKAP τα άτομα μπορεί να έχουν ψυχοσωματικές επιπτώσεις, ενώ αν επιλέξουν να το αγοράσουν, θα είναι σε πολύ ακριβή τιμή που θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το συνολικό κόστος της ορμονοθεραπείας τους. Για ακόμα μια φορά, οι τρανς ζωές παραγκωνίζονται και δέχονται επίθεση.

O ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

Σε μία γραφειοκρατική δυστοπία, πατριαρχική εξουσία και καπιταλιστική πραγματικότητα, προτάσσουμε τη φεμινιστική πάλη. Εξάλλου η άνοιξη των φεμινιστικών κινημάτων σε παγκόσμια κλίμακα δεν γεννήθηκε στο κενό. Αντίθετα, ήρθε ως πολιτική έκφραση της ωριμότητας κινημάτων, που έχουν διανύσει μια μεγάλη ιστορική διαδρομή σε τοπικό, εθνικό ή διεθνές επίπεδο και που σήμερα διατυπώνουν νέα αιτήματα.

Πάνω σε αυτά τα αιτήματα που θα συνδιαμορφώσουμε και στον αγώνα μας ενάντια στο “φιλάνθρωπο” αυτό κράτος καλούμε σε συσπείρωση συλλογικοτήτων, διαμόρφωση διαδικασιών, εμβάθυνση στις αντιθέσεις που αντιμετωπίζουμε, δημιουργία αυτοοργανωμένων δομών υποστήριξης, πολιτική ζύμωση, συγγραφή κειμένων και δημιουργία επαναστατικών πυρήνων που προτάσσουν τη φροντιστικότητα και την ενδυνάμωση.

Photo Credits: CARLOS VERA / REUTERS
A demonstrator looks at a riot policeman during a protest marking the 1973 military coup in Santiago, Chile. The coup deposed the democratically elected president, Salvador Allende, and led to 17 years of military rule. Past anniversaries have been marked by demonstrations, some of which turned violent.